Katerbosch

De krantenbezorger weet het niet. Hij helpt me met kaartlezen. De man van het kleine witte huis weet het wel. Dit en daar is Katerbosch. In zijn huis stond het water van de Maas meer dan 40 centimeter hoog. Hij kreeg van de gemeente een roeiboot om boodschappen te doen. Zijn huis is niet alleen wit, maar ook bijzonder. Het is de laatste van de vele noodwoningen, gebouwd vlak naar de oorlog. Hij was een jongetje van 7 toen hun huis in de vuurlinie terecht kwam. Canadezen en de Duitsers lagen 200 meter uit elkaar, de Duitsers lagen hier, de geallieerden daar. Eén voor één werden de huizen in brand geschoten en wij zaten in de kelder. We vluchten van het ene huis, naar het andere, totdat we met meer dan 60 mensen in de kelder van een smeulende boerderij zaten, zonder eten en drinken. Of en toe durfde een jonger ’s nachts een koe te gaan melken. Toen alles plat lag vluchten we naar een klooster in Mook. Toen we terug kwamen was alles kapot en het vee dood, getroffen door de granaatscherven. Mijn vader heeft er een dagboek van bijgehouden. Ik en een buurman hoort het verhaal aan. De buurman wacht het einde niet af. Hij heeft het al gehoord.