Goirle

Vlak bij de hogeschool van Fontys is een rijp, geel korenveld. Een moeder met rood haar maakt een foto van haar rode dochter. Hun haren kleuren als vuur in de felle zon. Ze wijst me een slim weggetje naar Goirle. In een loods zit een echtpaar voor een caravan en oud vakantie in de schaduw. Een kwikstaartje vliegt voor me uit. Goirle kent een laan met grote villa’s, waar eens de textiel baronnen zicht vestigden in het groen. Natuurlijk is er een golfbaan. In het dorp staat een oud klooster met een waterput. Nu is het een bibliotheek en twee mannen met een handicap verzorgen het groen. Op twee bronzen kubussen staan mooie gedichten over de oorlog, maar niemand kent het verhaal.

jouw naam
hangt ik zingend aan de hemel
schrijf ik juichend in het zand
geboren ben ik om jouw te kennen
te dragen door de tijd

wat eens was
een helse poolnacht
een beschadigd huis
voor weerloze slachtoffers
van een bar regime
nooit wil ik vergeten

Er is nog een textielfabriek in Goirle. De Havep: een afkorting van de eigenaar Harrie(?) van Puijenbroek. Nog steeds reiken de schoorstenen hoog de lucht in, maar veel textiel komt uit de hele wereld. De eigenaar woont in België, zoals veel werknemers. De oude Puijenbroek was een stugge, volgens de vrouw, die de honden uitliet. De ene zoon kreeg de fabriek, de andere het landgoed met de boerderijen. Ik moet maar eens gaan kijken in Gorp.