Ingen

”Een jongen van het dorp”. Dat is de titel van een boek over Ingen. Een jongen vertok vroeg naar de grote wereld in Amsterdam, maar kon zijn dorp niet vergeten. Op de begrafenis van zijn vader, de kroegbaas, kwamen de verhalen los. Hij schreef ze op en vertelt zo het verhaal van een eeuw veranderingen. Klaas van Eldik, die ik ken van de gemeente Utrecht groeide er op en mocht als eerste gaan studeren. Hij leerde in Ingen om om te gaan met zeer verschillende soorten mensen en daar was hij nog dankbaar voor. Klaas zat in de klas bij de broer van de vrouw, die in de nieuw aangelegde boomgaard stond. Haar man praatte me bij over de fruitteelt. Hoe de geteerde palen werden vervangen door betonnen hekwerken. Hoe de takken recht moesten blijven groeien, hoe de oogst het tweede jaar begon, dat de Elstar nog steeds het meest gevraagd werd, over de concurrentie uit de rest van de wereld, over zijn buurman, die half Duitsland voorzag van appels en zelf ook kweekte als buffer voor dure tijden, hoe zijn andere buurman, de appels verpakt volgens de wensen van elk land. Het was waar van de jarenlange strijd tussen Inge en Lienden. Ze waren daar streng in de leer, net als in Kesteren. Maar het boek was maar de kijk van 1 persoon. Zo zou elk mens wel zijn of haar boek kunnen schrijven. Rechts af en dan met de bocht mee en daar is het café. De naam van de oude eigenaar staat nog steeds op de deur : Estrik. Het café is gesloten en zo mis ik mijn koffie en een uitsmijter en natuurlijk de nieuwe verhalen over het Ingen van vandaag. Het kerkplein met de muziektent ligt klaar voor een film uit 1920. De lindebomen moeten nog wat groeien. De brug over de Maurikse Wetering moet dan worden gesloopt. Het laat zien, dat het dorp met de tijd is meegegaan.