Almen

Via het fietspad lang het kanaal en de brug is Almen aan de beurt.
Het is een dorp zonder vooroordelen, want er staat een blauw bord met Twente anaal.
Wim Bosman is er opgegroeid en ontvluchtte het verstikkende leven van een dorp in de jaren 60. Het is een dorp gebleven met een gespecialiseerde zaak in de restauratie van oude boeken, kaarten en wereldbollen. Het kerkplein is knus en de kerk heeft een lange geschiedenis, misschien wel tot in de tijd van de Kelten. De koster verlaat net de kerk en wil voor mij de deuren wel openen. Het klopt inderdaad, dat er onder de vloer een aantal oude graven liggen van adellijke heren en dames van de landhuizen in de omgeving. Je kunt er niet meer bij, maar door een rooster zie je de stenen kisten liggen in het donker. In de kerk is een mooi raam van glas in lood, dat donker is gehouden om goed naar de dominee te kunnen kijken. Een vrijwilliger prijst enthousiast de ansichtkaarten aan. De uitspanning “De hoofdige boer” is vernoemd naar een gedicht van Staring, dat gaat over een boer, die niet over de nieuwe brug over de Berkel wilde gaan en liever met modder op zijn pak in de kerk zat. Hij ging nog steeds door de doorwaadbare plaats. Ik zal op weg naar Klein Dochteren de brug passeren. Maar eerst is daar nog de winkel met roze glimkleren, die terecht Sissi is genoemd.