Nijmegen
Tocht: 8 (1)
Bezocht op: 13 oktober 2005
Provincie: Gelderland
Bezocht op: 13 oktober 2005
Provincie: Gelderland
Ik kan het niet laten om even een rondje door de stad te rijden. Het is vertrouwd, maar toch verbleekt. Plein 44 heeft al volwassen bomen gekregen, maar men zoekt nog naar de gezelligheid. De markt is mooi en bekend. Alles is terras geworden en het beeld van Marieke staat nu in het midden. Het staat op een sokkel en dat doet haar geen goed. Ze is er te verlegen voor. Op het Valkhof is een hoge toren gebouwd ter gelegenheid van het eeuwige bestaan van deze oudste stad van ons land. Kinderen zwaaien van hoog boven en kijken op de kapel en de resten van Barbarossa. Het uitzicht op de Waal van Claudius Civilus blijft adembenemend. Ik bekijk voor het eerste het beeld ter gelegenheid van de opening van de spoorweg tussen Nijmegen en Kleve. Deze spoorbaan zou de vrede bevorderen. Na twee wereldoorlogen hebben ze gelijk gekregen. Er geen treinen meer. Bij het huis van mijn opa en oma aan de Frans Halsstraat 26 is het stil. Alles is onveranderd, alleen zijn de bomen hoger gegroeid Aan de overkant is de garage weg. Op de Berg en Dalseweg staat nog steeds het Canisius College, nu een ROC en dus met Soedanezen in plaats van Jezuďeten. Het café van van Weegen is nu een vrolijk eethuis geworden met een vol terras. De straten rond de Broerdijk, de Christen Koningskerk en de Kraayenhof kazerne herken ik voor een deel. Op de begraafplaats Rustoord weet men op het kantoor snel het graf van mijn grootouders te lokaliseren. Ik vind het direct. Het oude graf ligt er goed bij en ontroert me meer dan ik had verwacht. Er gaan in 10 minuten vele jaren herinneringen langs.
In 1968 werd mijn opa bijgezet en ik kan me hiervan niets herinneren. Wel van mijn wake bij het stervende lichaam in die stille nacht aan de Frans Halsstraat. Af en toe een vochtig watje in zijn mond, dat vond hij fijn. De naam van mijn oma is fout geschreven: Seynder in plaats van Seijnder.
Tegenover het graf staat een Boeddhabeeld en aan de boom hangen, net als in Nepal, briefjes en lintjes. Een man schikt de bloemen op het verse graf van zijn vrouw. Een moeder zit met een kinderwagen in de zon.
In 1968 werd mijn opa bijgezet en ik kan me hiervan niets herinneren. Wel van mijn wake bij het stervende lichaam in die stille nacht aan de Frans Halsstraat. Af en toe een vochtig watje in zijn mond, dat vond hij fijn. De naam van mijn oma is fout geschreven: Seynder in plaats van Seijnder.
Tegenover het graf staat een Boeddhabeeld en aan de boom hangen, net als in Nepal, briefjes en lintjes. Een man schikt de bloemen op het verse graf van zijn vrouw. Een moeder zit met een kinderwagen in de zon.