Dordrecht

Nog nooit eerder geweest in Dordrecht. Een stad met geschiedenis en met sfeer. Een herstelde oude brug over een grachtje met uitzicht op de achterkant van de huizen. Een vrouw zwaait met een stofdoek. De kalkhaven is nog dagelijks in gebruik door grote binnenvaart schepen. Een machinewerkplaats is nog echt aan het werk. In de verte torent de hoge hefbrug boven de schepen uit. De kerktoren staat wat scheef, net als die van Pisa, maar tocht minder. Een rode blusboot ligt klaar om uit te varen. Een oude vrouw duwt met enig moeite haar fiets over de gietijzeren brug. Er is een streekmuseum over 1940-1945 met veel sponsoren. Oude boten liggen afgemeerd bij elkaar achter een witte boog van een vroegere ketelmakerij. Een mooie binnenplaats claimt het recht, dat hier de democratie ooit is begonnen. Bij een muntenwinkel hangen oude ansichtkaarten te kijk. Twee mannen herkennen de verdwenen gebouwen van Dordrecht. Ze leerden zwemmen in het Sportfondsenbad en maakte grapjes over de Nederlandse Handels Maatschappij (Nooit Meer Handel), toen we “ons Indië” kwijt raakten: “Weet je nog wel, Willem”.
Ergens anders in de stad waken de gebroeders De Witt over ons verleden. Ze zijn ten onrechte vermoord volgens de wijze tekst.