Stitswerd

Ver weg van alle omliggende dorpen en buurtschappen ligt de eenzame wierde van Stitswerd. Aan de voet van de verhoging in het omliggende land ligt nog een grote boerderij, waarvan de naam vanaf de weg niet te lezen is. De kerk van het dorp is geel en dat kleurt mooi bij de veelal rode huizen. Op het kerkhof ligt een grafsteen met alle symbolen van de vergankelijkheid, een slang die in zijn staart bijt, een zandloper met vleugels, een pijp met vuur en de zeis des doods. Het dorp is in al die jaren niet gegroeid. Nog steeds staan er 30 huizen en wonen er ongeveer 65 mensen. Drie mannen helpen elkaar bij het afzagen van de takken van een boom. Tussen het zagen door wordt het dorp toegelicht. Daar ligt de oude pastorie en daar was het noodslachthuis. De herberg waar paarden de ene deur inreden en de andere uit lag er tegenover. In de hoek stond de oude school en het huis van de bovenmeester was het grootste huis van het dorp. Een vrouw gaat met haar dochter verse eieren halen bij de buurvrouw. Men redt het hier wel met elkaar op deze oude wierde in dit oneindige land.