De Horn

De Horn ligt tegen de dijk van de Vecht aangeplakt. Er staat een rijtje huizen, die duidelijk voor arbeiders van een fabriek zijn gebouwd. Het blijkt de wasserij “De Lelie” te zijn. De schoorsteen is gesloopt, maar een deel van de fabriek is er nog. De Lelie is al 30 jaar dicht, maar er wordt nog niet gesloopt, vanwege de kosten om de vervuiling op te ruimen. De man van de overkant weet het precies. Hij is de zoon van de laatste eigenaar, die na een ruzie met zijn grootvader eruit stapte als opvolger. Die was tegen investeringen in machines, waardoor personeel bespaard kan worden. Vrouwen uit de hele omtrek werken op de wasserij en liepen uren om op hun werk te komen. Een fiets was vaak te duur. Het wasgoed werd met de boor of met paard en wagen uit Amsterdam aangevoerd, veelal afkomstig uit ziekenhuizen. De wat ziekelijke vader heeft de zaak moeten sluiten en de machines moeten verkopen. De man heeft er achteraf wel spijt van, dat hij zijn vader toen in de steek heeft gelaten.