Zeewolde

Het begon zo veelbelovend; de tocht van Lelystad naar Zeewolde. De zon daalde langzaam en kleurde de Oostvaardersplassen in haar warme licht. Een zilverreiger vloog op en het fietspad over de Knardijk was met Europees geld vervolmaakt. Er waren geen mensen meer. Het gemaal aan de Lage Vaart biedt net genoeg ruimte voor wandelaars en fietsers en een apart fietspad voerde door de polders van het nieuwe land. Een groot kunstwerk siert de Knardijk, ooit de scheiding tussen Oostelijk en Zuidelijk Flevoland. Groepen ganzen vliegen over op zoek naar een plek voor de nacht en een zee van windmolen maakt een licht zoevend geluid. En dan is er een bordje naar Zeewolde speciaal neergezet voor de late fietser. Helaas blijkt na vele kilometers het bord door onverlaten een kwartslag gedraaid te zijn. De Vogelweg wordt langzaam donker en Google-map biedt uiteindelijk uitkomst. Het daglicht is verdwenen als uiteindelijk Zeewolde wordt bereikt. Het vignet van het politiebureau licht op in een buitenwijk en in het centrum is de kerstverlichting ontstoken. Bij de kerktoren is een intiem winkelpleintje met een klein poortje. De veerpont vaart niet meer en er is een fietspad door de donkere bossen richting Nijkerk. Het is hier echt aardedonker en in het licht van de koplamp schieten konijnen, vossen en wezels geschrokken weg. Het moet hier overdag heel mooi zijn. We zijn hier in het grootste aaneengesloten bosgebied van ons land met dank aan plannenmakers van de Zuiderzeewerken. De middenstand van Zeewolde vaart er wel bij.