Biddinghuizen

Via de brug bij Elburg komt men in het nieuwe land. Een fietspad voert naar een echt boste met een meertje. De polder van Oostelijk Flevoland viel in 1957 droog en de bomen hebben inmiddels de tijd gehad om uit te groeien. Het geven van passende straatnamen is hier een creatieve bezigheid, vandaar de Alikruikweg en de Mosselweg. Op het land wordt druk geploegd, de weg is bedekt met modder en de voederbieten liggen op een hoop. De schuren bij de boerderijen zijn opgebouwd uit vooraf gefabriceerde elementen en de woonhuizen zijn ruime bungalows aangepast aan de wensen van de bewoner. Langs de weg staan blauwwitte palen met een rood vliegtuig in de top. Ze markeren de plaatsen waar in de oorlog bommenwerpers zijn neergestort. In de verte steekt het reuzenrad van Walibie boven de bomen uit. En dan eindelijk de binnenkomst van Biddinghuizen, geen flats en veel eengezinswoningen. De open ruimtes zijn inderdaad zeer ruim en geven de voorbijgangers een enigszins verlaten gevoel op deze bewolkte herfstdag.Daar kan het kunstwerk met zijn kleurig dakje weinig aan veranderen. Op het pleintje voor lunchroom Twins en café De Zon is het druk. Iedereen wacht op zijn of haar lekkerbek bij de visboer uit Elburg. De wagen met Turkse hapjes en de oliebollenkraam hebben minder belangstelling. Dat is anders als hier het festivalgangers van Lowlands neerstrijken. Biddinghuizen onderstreept zijn landelijke karakter door de inzet van de ijsvogel als logo. Hij staat zelfs naast de blauwe deur van een woonhuis.