Sittard

Er loopt een lange winkelstraat richting de markt. De straat heeft twee metalen goten en je mag er eigenlijk niet fietsen. In een zijstraat bedekt een grote blauwe schildering de muur. Het is duidelijk, dat hier een andere taal gesproken wordt. Het bijschrift vermeldt dat “Zitterd is greutsj op zien Zitterden”. Bij een volgende zijstraat staat een kasteelachtige gebouw. Een rokend meisje aan de overkant heeft net een stadswandeling achter de rug, maar dit gebouw stond niet op het programma. In de Begijnenhofstraat staat de markante kop van Toon Hermans op een sokkel met het verzoek de paal niet als pispaal te gebruiken. In de gevel aan de overkant is een afbeelding van weefgetouw ingemetseld ter ere van Helga Paetzold. Zij had hier haar atelier en maakte wandtapijten van monumentale afmeting. Sittard eert haar kunstenaars en verderop in de museumtuin geeft een roze poes een pootje. Ook Jo Erens kreeg een bordje en een verenigingsgebouw met zijn naam. Hij schreef liedjes in de taal van Sittard, maar overleed al toen hij 27 jaar was. Op het marktplein is een ruime keuze van kroegen en terrassen. Café Stadt Zittard is een vast rustpunt van een plaatselijk echtpaar. Bij de koffie wordt hier advocaat met slagroom geserveerd. Hij neemt met en zij neemt zonder. De grote Pieterskerk ligt aardig verstopt en maar de Paterskerk met zijn opvallende Zuid-Nederlandse barokgevel staat goed in het zicht. Hij is van 1668 en was van de Dominicanen, die tot taak hadden om de duivel van de Reformatie te verslaan. Dat is hier toen aardig gelukt. Een buiten de stad ligt een groot kaal veld met zicht op het silhouet van de stad met de kerk en het enorme Pensionaat der Ursulinen. Sittard is een stad met veel historische verrassingen en veel bordjes waar dit allemaal op staat. Op het industrieterrein staan de metalen installaties van een stikstoffabriek. Hier hangt nog geen bordje.