Baarsdorp

Vanuit de verte lijkt er weinig aan de hand. Een grote oude boerderij en een paar huizen op een verhoging in het landschap. In de verte de snelweg A58 met bijbehorend verkeer. Een muurtje rond een paar bomen lijkt toch wat luxe voor het groepje schapen, dat er graast. Gelukkig geeft een bordje uitkomst over het verleden. We bevinden ons in een cultuurhistorisch monument. De heuvel blijkt een vliedberg te zijn, een plek waar de bewoners bij hoog water naar toe vluchten. Op de vliedberg heeft in de 11e eeuw een slot gestaan met een gracht erom heen. Dit trok mensen aan, want het was hier veilig. In de 14e eeuw het dorp een eigen gerecht en in de 15e eeuw een eigen kerk en door het geneeskrachtige water uit het Vrouwenputje werd Baarsdorp ook nog eens een bedevaartsplaats. In de 17e raakt Baarsdorp in verval en verdwenen de mensen en de kerk. Aan een ring is nog te zien waar de grens van het dorp lag. Het is nu een Rijksmonument en de berg en de muur van het kerkhof zijn gerestaureerd. Zeeland blijft een mens verrassen.