De Buurt

De weg naar Midswoud maakt een scherpe bocht. Op de hoek staat een uitspanning met een mooi overdekt terras. Op een bord staat, dat men in dit buurtschap ook moet zijn voor oude fabriekslampen. De Buurt kent een heel huis met een mooie ronde daklijst. Tot twee jaar geleden was het een slagerswinkel. Nog bijzonderder is het kleine huisje ernaast met op de gevel het gedicht”
Men kan wel protesteren
Maar niet de tijdgeest keren
De tijdgeest beheerst de wet
Daarom werd ik hier neergezet.
Een vrouw zeemt de ramen. Ze is de vrouw van de slager en de slachter, want het huisje is een slachterij. Door nieuwe wetten moest lang geleden de oude slachterij aangepast worden en dat vond de slager eigenlijk overbodig. In de slachterij glanzen de witte tegels en aan de muur hangen twee tableaus; de ene van een tevreden koe en de ander met varken bij de voedertrog. Zo werden de dieren getroost voor hun onvermijdelijke einde. Ook de slagerswinkel mag bekeken worden. Het is nu een speelkamer voor de kleinkinderen. De witte tegels met blauwe vierkantjes doen eigentijds aan. Hier verkocht de slagersvrouw het zelfgeslachte vlees. De slager hield van het vee en het slachten, zijn vrouw van het omgaan met de klanten. In de kamer herinnert alleen het hakblok aan het verleden en heeft de functie van bureau gekregen. Toen de slager zijn vijftigjarig jubileum vierde werd zijn protesttekst aangepast: “Men kan wel protesteren, maar de tijd niet leren”. Een wijze les.
.