Almelo

De man in de trein maakt al het grapje van Herman Finkers. Hij wil wel eens gaan kijken of de stoplichten het nog doen. Bij het café aan een vernieuwd plein ligt de Tubantia op de leestafel. Het is maandag , dus gaat het veel over voetbal. Er is veel slecht nieuws. FC Twente heeft van Feijenoord verloren met 3-2 na een dramatisch slechte eerste helft. Ook Heracles stelde teleur. Vitesse uit Arnhem was te sterk. Het werd 0-1. Het centrum van Almelo is flink op de schop gegaan. Het nieuwe blauwe gerechtsgebouw gedoogt nog een klein torentje, zonder enige bestemming en een hoge fabrieksschoorsteen laat zien, dat hier ooit een textielfabrieken stond. Nu probeert het Griekse restaurant Kreta er de kost te verdienen. Een vrouw op leeftijd weet nog dat de fabriek er was. Het jaar van afbraak is haar ontschoten, omdat ze 20 jaar elders is gaan wonen. Ze was verpleegster en werkte in veel verschillende ziekenhuizen in het westen van het land. Een paar jaar geleden keerde ze terug in Almelo. Het was een soort thuiskomen. De familie, de vriendelijkheid van de mensen, het groeten op straat en het gevoel van veiligheid, het voelde als een warm bad. Langs de rand van het huidige centrum staan nog gebouwen uit andere tijden. In een ronde serre van het plaatselijke museum rust een weefgetouw uit van de armoede van vroeger en langs het Kanaal Almelo – Nordhorn staat nog een klokkentoren van een oude fabriek. Een architect met gevoel voor traditie bouw er huizen naast met daken als fabriekshallen.