Heerhugowaard

Uit de trein stapt een dame op leeftijd. Het is haar niet aan te zien, dat ze 82 jaar is. Ze is op weg naar een reünie van haar oude kweekschool. Het gaat om de eindexamenklas van 1951. De kweekschool stond in Amsterdam aan de Korte Prinsengracht. Ze verwacht 10 klasgenoten, één minder dan vorig jaar. De enige man uit het gezelschap is overleden. Dat heb je op die leeftijd, maar misschien komt nu zijn ex-vrouw, die tot nu toe weigerde te komen als haar voormalige partner er ook was. De gesprekken gaan uitsluitend over de eigen schooltijd en natuurlijk de leraren. Zelf ging ze ook in het onderwijs werken als lerares wiskunde op een MULO. Haar grootvader kwam uit Friesland naar Amsterdam op zoek naar werk. Dat was 150 jaar geleden en zelf woont ze nu in Meppel. Samen met haar man maakt ze nog lange fietstochten. Heen met de trein en terug op de fiets met de wind in de rug.
Heerhugowaard is in de jaren 70 uitgegroeid van een klein tuindersdorp met 700 inwoners tot een stad met grote industrieterreinen en 60.000 mensen. Hier en daar nog een verstopte stolpboerderij als herinnering aan vervlogen jaren. De grond moet er vast duur zijn, want een beeld van een olifant kreeg slecht 1 m2 ruimte toegemeten, maar hij klaagt niet over zijn afgemeten heggetje.
Om de vriendschapsbanden met een Oost-Europees stadje kracht bij te zetten heeft men een enorme drol op een wit voetstuk geplaatst. De wapenschilden moeten veel goedmaken.