Wolfheze

Bij binnenkomst van Wolfheze verwelkomt een afbeelding van een zweefvliegtuig de bezoeker. Alles te maken met de landing van 600 soortgenoten en 2400 parachutisten van de 1e Britse Airborn Divisie in september 1944. Alles op weg naar de slag om Arnhem. De twee bezoekers van het bankje bij het plaatselijke gedenkteken zijn zich hiervan niet bewust. De vrouw klaagt, dat ze tegen haar zin is opgenomen in het nabij gelegen psychiatrisch ziekenhuis. Het is eigenlijk geen ziekenhuis, want ze woont er permanent onder de hoede van Stichting Pro Persona. Ze woont met 4 lotgenoten in een wooneenheid en is er niet gelukkig. Wel heeft ze een vriendin met wie ze het goed kan vinden. Ze kijkt verlegen naar haar T-shirt met vlekken eigeel. Op de bank tegenover haar ligt een man te slapen van het type zwerver. Zijn buik is bloot en zij baard is grijs. Langzaam kruipt een wesp in zijn geopende mond. De vrouw kijk erna en zwijgt. De wesp heeft behoefte om binnen een kijkje te nemen en een voorbijganger grijpt in. De man slaapt door.
Op het terrein staan oude en nieuwe gebouwen door elkaar. Het gras tussen de gebouwen is zo glad als een biljartlaken. Groepjes bewoners en begeleiders passeren. Aan de manier van lopen weet je wie wie is. Wolfheze heeft een mooi oud station. Het terras erachter ligt in de zon en uit de wind. Het is er druk. Bij bushalte voor een hoog huis met een opvallende rieten kap neemt een oudere man afscheid van zijn vrouw. Ze omhelzen elkaar.