Ohé en Laak

Het regent op woensdag 11 juli 2007 als ik over de hoge brug over het Julianakanaal Ohé en Laak binnenfiets. Het is de dag voordat een oud-collega, Paul Stassen, afscheid zal nemen van zijn werk bij Eduniek. In de verte ligt een groot meer, dat het dorp steeds meer heeft teruggedrongen. Hoge masten lopen naar de kolencentrale in de verte. “Welkom” zegt het bord. Ook het terras met koffie en vla heet iedereen welkom. Maar de kleine camping is verlaten en de bewoners schuilen in hun voortenten.Achter de maïsvelden stijgt aan op een stroomrug aan de Maas een kasteelachtig gebouw uit de nevels op. Het wordt op de kaart “Het Goedje” genoemd. Limburgers houden niet van teveel ophef. Vlak voor de kerk staat Jezus wit en rustig op een sokkel, als een verkeersagent, die de schoolkinderen veilig moet laten oversteken. Achter de kerk zijn hoge zandbergen opgericht om het dorp tegen overstromingen te beschermen. De kinderen van de basisschool Moeder Magdalena bedanken op een groot bord de gemeente en de ondernemers voor een veilige oversteek. Het is stil in Ohé en Laak. De regen komt met bakken uit de hemel.
Er is niemand op straat om te vertellen over de familie Stassen en de avonturen van de kleine Paul. Ik mis vast veel.