Heijplaat

De weg naar Heijplaat voert tussen hoogopgestapelde containers. Die zijn afkomstig uit alle landen van de wereld. Aan beide kanten liggen de havens. Er is een kantoor van de douane, die heel wat te controleren heeft. Vlak voor de ingang van het dorp staat een passend kunstwerk: een opengevouwen container. Ooit waren er in Heijplaat vier kerken, nu heeft slechts één bijgebouwtje nog een religieuze functie. De kosteres Jopie Meijboom woont tegenover de kerk en is een bekende in Heijplaat. Ze woont hier al 75 jaar en vertelt graag over haar leven hier. Als 7 jarig meisjes kwam ze met haar ouders naar Heijplaat. Ze kwamen uit Slikkerveer en haar vader was, zoals zovelen in de crisistijd, werkeloos. Hij kon als brander aan de slag bij de Rotterdamse Droogdok Maatschappij (RDM). Die had vanaf 1914 Heijplaat voor hun werknemers laten bouwen. De werf lag zo afgelegen, dat voor velen de reistijden onmogelijk lang was. Ook wilde men de arbeiders binden en hen recht op goede huisvesting geven. Het werd een echt tuindorp met winkels, badhuizen, kerken en een bioscoop. Voor de bazen en chefs werden grotere huizen gebouwd. Deze straten werden “Zilverstreet” of “Het Gouden Randje”genoemd. Kinderen mochten niet met elkaar spelen en de vrouwen van de bazen voelden zich te belangrijk. In die tijd was hier veel overslag van kolen en erts. Dat betekende dat bij droog weer en wat wind alles zwart of rood was. Baby’s konden niet buiten in hun wagen liggen zonder gekleurde kleren te krijgen.
De oorlog ging Heijplaat niet zonder gevolgen voorbij. Jopie werkte in de bioscoop van de heer Den Toom en werd al snel ingevoerd in de wereld van het verzet. Op zolder werd naar radio Oranje geluisterd, er werden wapens geleverd en oefeningen voor overvallen gehouden. Een Pool en een Fransman zaten er ondergedoken Op 3 april 1945 werd Den Toom verraden en gefusilleerd. Na de oorlog was zijn herbegrafenis in Krimpen aan de IJssel, zijn geboorteplaats, met honderden bewoners, verzetsmensen, geallieerden en hoogwaardigheidsbekleders. Een oud fotoboek brengt alles in beeld. Ook de onderduikers overleefden de oorlog niet. Op hun vlucht werden ze in Utrecht uiteindelijk doodgeschoten. De nieuwbouw van vlak na de oorlog wordt inmiddels afgebroken. De huizen waren te slecht en er komen nu fraaie appartementen. Jopie zal er niet gaan wonen, daarvoor is ze te veel gehecht aan haar eigen plek. Aan de muur hangt een schilderij van de sleepboot “Dockyard V”, waar haar man als kapitein op voer. Hij stierf 5 jaar geleden en daar heeft Jopie het moeilijk mee gehad. Maar goede hulp hielp haar er weer bovenop. De hoofdkantoren van de RDM staan er nog en de werf is verheven tot campus voor technische hogescholen. De straatnamen zijn in ere gehouden. De verbinding gaat nu via een snelboot naar het centrum van Rotterdam.