Lobith

Jarenlang werd de Nederlandse schooljeugd bedrogen. De Rijn komt echt niet bij Lobith in ons land en zelfs ook niet bij Tolkamer, die na 1552 de rol van tolgaarder overnam. De schepen moesten toen betalen om hier de rivier te mogen passeren. Waar ooit de rivier liep, ligt nu een ruig begroeid weiland. De huizen langs de oude dijk van het dorp staan dicht op elkaar en bij de kerk is nog een poortje, waar de schippers door moesten om hun geld af te dragen. Nu staat er een gedicht speciaal voor fietsers, die hierdoor de illusie mogen hebben, dat zij de wereld draaiend houden. Om de relatie met de scheepvaart te ondersteunen ligt naast het tuinhek van de bakker een blauwe scheepsschroef.. Aan de overkant staan oude naaimachines in een vergeelde etalage.