Ruigoord

Er is een mooie fietsroute, met als hoogtepunt een bezoek aan Ruigoord. Een bijzondere belevenis, want midden tussen de oprukkende bouwwerken van dit havengebied, ligt nog een enclave, die er eigenlijk niet meer had moeten zijn. Het omringende land werd opgespoten om er een haven en industrieterrein van te maken, maar door de oliecrises in 1974 kwam het daar niet van. Het dorp, dat eigenlijk was ontstaan door de komst van Zeeuwse arbeiders, die werken aan het graven van het Noordzee Kanaal, werk in bezit genomen door kunstenaars. Woningen werden en ateliers en zo werd Ruigoord een kunstenaarsdorp, dat in de loop der jaren vele manifestaties organiseerde. Bij binnenkomst is dit direct duidelijk. Op een muur staat
Zoveel inspiratie
Op deze ene plek
Het kan gewoon niet anders
Er zit een kosmische lek.
Boeddhistische vlaggen zenden hun gebeden de ruimte in en voor het raam staat een kunstwerk van een grote boot met heel veel kleine mensjes. Rondom de kerk staan beelden en bouwsels tussen de bomen en in een boom rust vreedzaam een beeld van een naakte vrouw.
In de kerk wordt net de restanten van een feest van gisteren naar buiten gedragen. Er is nog taart.
Elke weekend zijn hier concerten of andere kunstuitingen. De beheerder met artistieke baret is geen man van het eerste uur. Hij zwierf toen der tijd nog door India op zoek naar wijsheid en meditatie. Hij maakt zich niet ongerust over het oprukkende Havenbedrijf. Er is nog een huurcontract voor vele jaren. Naast kunst is er in toenemende mate tijd ingeruimd voor bezinning en meditatie. Hij heeft het plan om een zeskantig centrum te bouwen van afvalmaterialen. Het materiaal is al geschonken door een bedrijf, dat er zijn imago mee zal oppoetsen. Jaarlijks komen nu al alle gevluchte Tibetanen uit ons land hier bijeen om de verjaardag van hun Dala Lama te vieren. Bij vertrek krijgt de fietser een wijze en vooral praktische les mee:”Vertrouw op god, maar zet je fiets op slot”.