Harderwijk

De binnenkomst in het centrum tussen de oude vesten gaat via de Smeepoort. Die oogt hoog en smal met een houten afdak aan de stadszijde. De weg naar rechts komt uit op een intiem driehoekig plein, de Smeepoortenbrink. Glazenwassers schonen de ramen van enkele eeuwenoude panden en twee dames zitten in de voorkamer aan de piano. Er is een klein poortje, dat uitkomt op een parkeerplaats met een kerkje, waar vroeger het Catharinaklooster was. Het poortje heet de Paradijspoort en die naam was er al in 1593. Of hier het echte paradijs was of een dependance vermelden de borden niet, wel een regel uit een lied van George Gershwin: “I’ll build a stairway to paradise , with a new step ev’ry day.
Achter een hoog ijzeren hek met leeuwen en het wapen van Nederland lag ooit het koloniaal werfdepot. De poort is van 1844 en toen was men hier al 50 jaar bezig de soldaten voor “Ons Indië” hier te verzamelen en te trainen. Het plein bij de grote kerk is in de ochtend pauze de speelplaats van de naastgelegen basisschool. De hoge stemmen vullen de ochtendstilte in het winterse Harderwijk. Twee meisjes lopen hand in hand hartsvriendinnen te wezen en een oudere dame met een fiets kijkt vertederd toe.
Buiten de walkade ligt het voormalige IJsselmeer, nog steeds bedekt met ijs, dat nevelig aan het smelten is. In de verte ligt het Dolfinarium. Het is nu te koud voor bezoekers en springende flippers, dus heeft men er maar een congres voor scholen uit het beroepsonderwijs georganiseerd. Op een steiger staat een warm aangeklede werkman losse stenen uit de stadsmuur te bikken en de cementresten uit de voegen de schrapen. Hij is vandaag weer voor het eerst buiten aan het werk. De vorst heeft voor een achterstand in deze restauratie gezorgd. Omdat het latere cement harder is dan de vroegere mortel is er vocht in de muur gekomen en bij vorst raken de stenen los. De werkers zullen tot ruim half mei bezig zijn de muur te herstellen, zowel de buiten- als de binnenzijde. Via de bekende Vispoort komt men de stad weer in. In de Schapenhoek heeft de tijd duidelijk stil gestaan en een groepje zwijgende ouderen met een zichtbare handicap volgen gedwee de gids en de vrolijk babbelende begeleidster. Ze zijn de enige toeristen vandaag, maar Harderwijk is te mooi om ook in de zomer zo verstild te zijn.