Amsterdam

Amsterdam is een grote stad. Wat je op een dag tegenkomt berust meer op toevalligheid.
Vlak bij het Amstel-station staan de hoge gebouwen van b.v. Fortis, waar hij huisje van de oude man uit Slijkenburg in Friesland jarenlang over procedeerden. Hij verloor en hij kreeg het bedrag, dat men hem vier jaar geleden had geboden. Nooit zien ze hem terug in Amsterdam.
En dan is er wat verloren op het Boerhaveplein het gebouw van de een de oude fabriek van Wild & Hardenbeck, waar ooit gordijnen werden genaaid. Er zijn twee aparte ingangen, één voor de fabriek en één voor de mensen van het kantoor. De eerste is breder om de grote stroom meisjes uit het atelier binnen te laten. En dan aan het eind van een Oosterparkstraat hangt een ingetogen Maria met kind aan de muur van het herbouwde Onze Lieve Vrouwen gasthuis, duidelijk het enige overblijfsel van het oude pand. Voorbij de tunnel van het Muiderpoortstation ruikt het zo lekker naar Turks brood, dat je wel moetstoppen. Een meisje met mooie ogen en een spannende rode hoofddoek maakt de maaltijd compleet. En dan midden in de Indische buurt ligt in een kinderwagen mijn kleinzoon Tijn. Hij kijkt me ingespannen aan en probeert de lachen. Het lukt bijna, hij moet nog wat oefenen. Aan de overkant is een rasta-grazenwasser bezig om op vier hoog de ramen van de bibliotheek te wassen. Hij doet dat behendig met een lange uitschuifbare stok. De brug over het IJ is open. In de verte ligt het pas gebouwde IJburg met zijn golvende witte brug. Na een rondje Waterland en Marken kom ik bij de golfbaan Amsterdam Noord weer binnen. De eerste huizen getuigen van een socialistische glorie. Huizen voor arbeiders met licht en lucht en een eigen achtertuintje met een schuur. De weg wordt overkapt door een huis op bogen, een staaltje architektenfantasie voor de gewone man. Wat verder richting centrum worden de huizen hoger, de portieken veeldeurig en de bewoners meer werelds. De in witte leden gehulde mannen komen terug van het vrijdaggebed.