Zetten

Het marktplein van Zetten is saai en lelijk. Natuurlijk zijn alle soorten winkels er, die er bij zo’n regionaal dorp horen. Het enige terras ligt sfeerloos midden op het plein met veel geparkeerde auto’s. Een grote ijsco is het enige herkenningspunt. Een heer op leeftijd vertelt oude verhalen aan een dame uit dezelfde categorie. Ze is blij, dat ik haar kom aflossen. Het gaat om huis uit de jaren derig. Het lijkt een oude winkel, maar blijkt een cafe te zijn geweest, beheerd door de familie Vink. C.B. Vink om precies te zijn. De zoon deed de boerderij, de vader de kroeg. De naam Juliana was gekozen als eerbetoon aan het toen nog jonge prinsesje. De laatste Vink woont er nog steeds ergens in het achterhuis. Het was geen druk bezochte gelegenheid. Net als cafe Bouwman is het al jaren dicht en zetten moet het nu zonder stellen.
Ook Zetten lag in 1944/45 midden in de vuurlinie. Alle bewoners werden geëvacueerd, eerst naar Loenen, daarna naar Slijk-Ewijk en via Nijmegen en Tilburg naar België.Daar bleef hij een half jaar. Toen ze terug mochten zagen ze een bijna weggeschoten dorp terug. Zijn eigen huis was nog enigszins bewoonbaar, maar overal lagen mijnen en niet ontplofte granaten. Het koste veel bewoners alsnog het leven.
Even buiten Zetten staat “Het witte huis” een overblijfsla van de Helderingstichting. Daar werden meisjes, die maatschappelijk in de knel zaten opgevangen. Het klinkt zeer edel, maar ik vermoet, dat het voor de bewoners niet altijd een leuke tijd is geweest. Nu is het een nationaal museum voor verpleging en verzorging. Er staat zelfs een dynamisch busje voor de deur met vrolijke verpleegsters en website. De vele bijgebouwen heeft men afgebroken.