Driel

Het is een flink eind om naar Driel over de brug van de A50 en daarna weer over de Rijndijk terug. Vlak bij de rivier ligt op een hoog stukje land een boerderij met een vreemde toren. Het is echter stikt verboden de weg te volgen. De witte armen van de stuw steken fel af tegen de warme herfstkleuren van de heuvel aan de overkant. In Driel staan wel borden naar bedrijven voor houtkachels en andere nuttige artikelen, maar niet naar het Poolse monument. Darvoor moet je bij de bakkersvrouw zijn. Die kan er zelf elk jaar niet bij zijn, want de winkel moet open blijven, maar het is in de derde week in september een grote drukte in het dorp. Met bussen komen de Polen, de Amerikanen, de Engelsen en de Nederlanders naar Driel. Pas de laatste jaren is er een geode afstemming om de kermis. Eerst de pret en daarna de herdenking. De jeugd mag best weten, dat de vrijheid met veel bloed is veroverd. Driel beschikt nu over twee monumenten op het pleintje met de nieuwe winkels. Het ene monument getuigd van dankbaarheid voor de strijd van de poolse soldaten, de andere is een eerherstel van de dappere generaal Sosdabowski, die de overgebleven geallieerden hielp om te vluchten over de Rijn, na de verloren slag om Arnhem.
De Engelsen gaven hem volkomen ten onrechte de schuld en hij kreeg oneerval ontslag en stierf in vergetelheid. Zijn kleinzoon beleefde het eerherstel. Na afloop wordt er in de Katholieke kerk een dienst gehouden voor alle geloven en alle nationaliteit. De bakkersvrouw maakt de dienst jaarlijks mee. Het ontroert haar steeds. Volgend jaar sluit ze haar winkel om de kranslegging zelf eens mee te maken.