Sliedrecht

Sliedrecht is vanouds het baggerdorp. Het is dan ook niet verwonderlijk, dat hier het Nationaal Baggermuseum is gevestigd. In de tuin staan grimmige ijzeren baggerapparaten, die lijken om moderne beelden. Een groep vrijwilligers is samen met de conservator het koetshuis aan het opruimen. Het museum was na de oorlog onderdeel van het Sliedrechts streekmuseum, maar werd te groot en ging zijn eigen weg. Toen de villa van de grote baas “Volkert” (van Volkert/Stevin) vrijkwam, was dit de idealen plaats voor het nieuwe museum. De huidige grote baggerbedrijven zijn de sponsoren. Trots staat er nog een bord, waarop een aantal zijn deze bedrijven 2.500.000 m2 zand op het stand van Texel hebben gespoten. De conservator heeft geen hoge pet op van de verschillende overheden. Ze zeggen mooie woorden over dit unieke museum, maar de daden blijven uit. Neem nu het drama met de baggermolen “Friesland”, de “Rembrand” van het museum. Die moest verplaatst worden vanwege de dijkverzwaring. Het heeft eindeloos geduurt voordat hij weer een plek kreeg. De toegang is voor de bezoekers veel lastiger, zeker voor rolstoelgebruikers. En nu moet hij weer weg, want ze hebben er een industrieterrein gepland. En alsof dit niet genoeg is lekt de dijk ook nog door een verkeerde zuinigheid van Rijkswaterstaat. De damwand zit niet diep genoeg en nu mag het museum met een pomp de lekkende water weer terug pompen. De regering, de tweede kamer, de gemeente, Rijkswaterstaat en zeker ook het waterschap, ze duigen allemaal niet.
Sliedrecht is vooral langs de dijk gebouw, maar heeft ook zijn winkelstraat, zijn nieuwbouw, zijn oude kerk en op de grens met Hardinxveld-Giessendam zijn gerestaureerde synagoge.